Ομηρος

Ιλιάδα (Πρωτότυπο)

(fromthetranslation by A.T. Murray, p. 36-39)

I457-474

Ως έφατ' ευχόμενος, του δ’ έκλυε Φοίβος Απόλλων.

αυτάρ επεί ρ' εύξαντο και ουλοχύτας προβάλοντο, αυέρυσαν μεν πρώτα και έδειραν,

μηρούς τ’ εξέταμον κατά τε κνίση εκάλυψαν

δίπτυχα ποιήσαντες, επ’ αυτών δ’ ωμοθέτησαν.

καίε δ’ επί σχίζης ο γέρων, επί δ’ αίθοπα οίνον

λείβε νέοι δε παρ’ αυτόν έχον πεμπώβολα χερσίν.

αυτάρ επεί κατά μήρ' εκάη και σπλάγχν’ επάσαντο,

μιστυλλόν τ’ άρα τάλλα και αμφ’ οβελοίσιν έπειραν,

ώπτησάν τε περιφραδέως, ερύσαντό τε πάντα.

αυτάρ επεί παύσαντο πόνου τετύκοντό τε δαίτα,

δαίνυντ’, ουδέ τι θυμός εδεύετο δαιτός είσης.

αυτάρ επεί πόσιος και εδητύος εξ έρον έντο,

κούροι μεν κρητήρας επεστέψαντο ποτοίο,

Νώμησαν δ’ άρα πάσιν επαρξάμενοι δεπάεσσιν.

οι δε πανημέριοι μολπή θεόν ιλάσκοντο,

καλόν αείδοντες παιήονα, κούροι Αχαιών,

μέλποντες εκάεργον. Ο δε φρένα τέρπετ’ ακούων.

[Line 474 was rejected by Aristarchus]